Początkowo funkcje targowe w Elblągu pełnił plac o wymiarach 84 x 84 m przylegający do wschodniej ściany kościoła św. Mikołaja. Nie było jeszcze ratusza, więc plac ten był dużo szerszy od dzisiejszej ulicy. Od południa do tego rynku przylegał targ chlebowy, a od północy targ sienny, koński i węglowy. Rynek o wyglądzie podobnym do dzisiejszego, czyli ulicy o wymiarach 370 x 24 m wytyczono najprawdopodobniej po wielkim pożarze miasta, czyli po roku 1288. Niedługo później naprzeciw kościoła wybudowano ratusz z sukiennicami, więc plac targowy zniknął. Rynek nabrał kształtu szerokiej ulicy rozciągającej się od Bramy Targowej do ulicy Św. Ducha. Nadal poszczególne jej odcinki przeznaczone były dla handlu innymi towarami. Przy Starym Rynku mieściły się najważniejsze urzędy i obiekty średniowiecznego miasta: kościół parafialny, ratusz, sukiennice, pręgierz i Dwór Artusa.
Nazwy Stary Rynek i Stare Miasto używane były dla odróżnienia od Nowego Rynku i Nowego Miasta. Oczywiście Nowy Rynek mieścił się na Nowym Miecie - także w pobliżu ratusza i nowomiejskiego kościoła. Ale jego znaczenie było dużo mniejsze, a nazwa właściwie nie funkcjonowała. Co więcej - kupcy z Nowego Miasta wystawiali się na Starym Rynku. Dopiero po I rozbiorze Polski, gdy Elbląg włączono do Prus, funkcje głównego targu miejskiego przejął dzisiejszy Plac Słowiański - nazywany wówczas krótko Nowym Rynkiem, a później Placem Fryderyka Wilhelma (na cześć zwycięstwa nad Napoleonem). I tak było aż do 1945 roku, gdy Stare Miasto całkowicie spłonęło i na lata całkowicie zamarło.
Napisz komentarz
Komentarze