9 lutego 1945 - ratusz w ogniu

9 lutego 1945 – od bezpośredniego ostrzału spłonął elbląski ratusz przy Placu Słowiańskim.

Historia elbląskiego ratusza na Placu Słowiańskim sięga roku 1782, kiedy na uzyskanym po likwidacji fos i umocnień obronnych Starego Miasta terenie wybudowano Nowy Ratusz. Był to klasycystyczny gmach z czterospadowym dachem i ośmiokątną wieżą z galerią. Budynek nie spodobał się elblążanom i raczej nie budził w nich większego entuzjazmu. Pewnie dlatego, że pamiętali jeszcze dużo ładniejszy ratusz na Starym Mieście. Spłonął on od pożaru wywołanego uderzeniem pioruna w kwietniu 1777 roku. Postanowiono go nie odbudowywać, a główny rynek z jego funkcjami przenieść na styk Starego i Nowego Miasta. Ze względu na niestabilny grunt nie można było postawić gmachu na miarę ambicji mieszczan. Uczyniono to z górą sto lat później. W latach 1891-94 w miejscu klasycystycznej budowli wybudowano znacznie większy, monumentalny gmach w stylu niderlandzkiego neomanieryzmu. Kilka lat później dobudowano do niego budynek prezydium policji, który zachował się do dziś (hotel Arbiter).

9 lutego 1945 był ostatnim dniem walk o Elbląg. Toczono je w samym centrum miasta. Stare Miasto płonęło już od tygodnia. Rosjanie nacierali ze wszystkich stron. Jedna z bomb uderzyła w budynek banku przed fontanną Hermanna Balka, burząc go doszczętnie. Od pocisków haubic zaczął palić się ratusz. Ogień szczęśliwym trafem nie przeniósł się na przylegający do niego budynek prezydium policji przy ul. Chmurnej.