6 kwietnia 1877 - Minister Spraw Wewnętrznych Prus wyraził zgodę na powiększenie obszaru Elbląga o Przeprawę Nowomiejską i Druzeńską Kępę (Drausenkampe).
Przez stulecia Elbląg rósł powoli, bardzo powoli. Pierwotnie Stare Miasto nie dosięgało rzeki Elbląg i dopiero w 1326 r. Wielki Mistrz wydał przywilej pozwalający na przesunięcie jego zachodniej granicy do nabrzeża. Z pozostałych stron gród otaczały fortyfikacje, a za murami życie było niebezpieczne. Znaczące powiększenie obszaru nastąpiło po aneksji Nowego Miasta oraz terenu zamkowego. Dopiero po I rozbiorze Polski, gdy pruski król wydał zgodę na rozebranie fortyfikacji, Elbląg mógł swobodnie rozwijać się wzdłuż i wszerz. Ale czynił to z umiarem, na miarę potrzeb. Najczęściej wiązało się to ze stopniowym zagospodarowywaniem przedmieść i gęstniejącą zabudową wylotowych dróg. Dopiero powstanie daleko od centrum dworca kolejowego oraz dynamiczny rozwój przemysłu skłonił elblążan do znacznego zwiększenia powierzchni miasta. Od połowy XIX wieku sukcesywnie przyłączano do Elbląga przedmieścia i podmiejskie majątki. Ale nie wszystkie, a tylko te, które z jakiś względów mogły miastu się przydać lub zwiększyć jego przychody. Przez kilkadziesiąt lat magistrat stawiał opór i nie przyjmował do gminy zamieszkałej przez robotników Zawady, widząc że koszty utrzymania będą wysokie, a zyski z podatków – żadne.
Dlaczego w 1877 roku do Elbląga przyłączono Przeprawę Nowomiejską i Druzeńską Kępę? – dziś trudno zrozumieć. Są to tereny depresyjne, nie nadające się do zabudowy. Przeprawa Nowomiejska to okolice dzisiejszej ulicy Junaków, miejsce strategiczne, ale dwieście lat wcześniej. Natomiast Druzeńska Kępa znajduje się na południe od obwodnicy drogowej i dziś ponownie nie należy do miasta Elbląga.
Napisz komentarz
Komentarze