10 kwietnia 1246 - z rąk wielkiego mistrza Henryka von Hohenlohe Elbląg otrzymał przywilej lokacyjny. W dokumencie tym jako świadkowie ze strony mieszczan wystąpili: proboszcz Gotfryd, notariusz Walter i sześciu imiennie wymienionych mieszczan.
Elbląg powstał w roku 1237, ale praw miejskich od razu nie uzyskał. Wprawdzie za pośrednictwem legata papieskiego, Wilhelma z Modeny w 1240r. elblążanie sprowadzili z Lubeki zwój tamtejszych praw, ale Krzyżacy nie chcieli ich potwierdzić, bowiem miasta w Prusach lokowali na prawie chełmińskim. Dopiero w roku 1246, w uznaniu zasług w walkach z gdańszczanami i Prusami, Krzyżacy skłonili się zatwierdzić lubecki przywilej lokacyjny dla miasta Elbląga. Stało się to 10 kwietnia 1246 roku w Elblągu.
Do miasta nad Morzem Świerzym zjechało szereg dostojników, a wśród nich wielki mistrz Heinrich von Hohenlohe, mistrz krajowy Poppo von Osternah, sześciu innych braci zakonnych, biskup chełmiński Heidenreich oraz franciszkanin z Torunia Albert. Elbląg reprezentowany był przez sołtysa Gotfryda i rajców, plebana i notariusza miejskiego. Zatwierdzony przez reprezentantów Zakonu przywilej lokacyjny w kwestiach sądowniczych i politycznych ograniczał (w porównaniu z prawem lubeckim) swobodę mieszczan. Elbląg otrzymał rozległe posiadłości ziemskie, jednakże z zakazem budowy młynów i łowienia ryb siecią (niewodem). Najważniejszym organem w mieście była rada, pierwotnie obieralna, która reprezentowała miasto na zewnątrz i skupiała w swym ręku sprawy administracyjno-gospodarcze. Przywilej nakładał na miasto zobowiązania finansowe wobec Zakonu.
Napisz komentarz
Komentarze