21 stycznia 1937 roku - historia "pomnika"

21 stycznia 1937 – Rada Miejska dla upamiętnienia zmarłego właśnie gen Ludendorffa podjęła uchwałę o wystawieniu na szczycie Gęsiej Góry pomnika i mauzoleum upamiętniającego postać i czyny generała. Po wojnie pomnik wysadzono w powietrze, ale zwyczajowa nazwa „pomnik” pozostała do dziś.

Hindenburg i Ludendorf byli niemieckimi bohaterami przegranej I wojny światowej. To im przypisano zwycięstwo w „drugiej bitwie pod Tannenbergiem” w 1914 roku. Później losy oficerów rozeszły się – Hindenburg został prezydentem Niemiec, a Ludendorf zwolennikiem Hitlera. Gdy w 1934 roku zmarł Hindenburd, Hitler wbrew ostatniej woli marszałka, kazał pochować go w wielkim mauzoleum pod Olsztynkiem. Gdy trzy lata później zmarł Ludendorf, hitlerowskie władze Elbląga postanowiły na Gęsiej Górze wybudować podobne mauzoleum. Może nie tak wielkie, ale…

Gęsia Góra (Ganseberg) należała do majątku Hermanna Schroetera. Ten postawny Niemiec uważał się za wielkiego patriotę. Z własnych środków w 1904 r. na szczycie góry postawił wieżę Bismarcka. Była to drewniana wieża o wysokości 12 m. W przyszłości miała zastąpić ją wieża murowana, podobna do tej z Ostródy, czy Sowiej Góry w Sudetach. Planów tych nie zrealizowano, ale przez 35 lat Gęsią Górę nazywano Górą Bismarcka (co ciekawe dziś młodzi elblążanie spotykają się tu na „Bismarku”).

Zgodnie z podjętą w 1937 roku uchwałą, na stokach góry miały powstać Pola Chwały, z centralnie ustawionym pomnikiem Ludendorffa, mauzoleum, rzędami grobów żołnierzy i pamiątkowych tablic. Ostatecznie jednak w roku 1939 odsłonięto tylko pomnik ku czci poległych elblążan. Składał się on z kamiennego kręgu oraz czterech prostych kolumn zakończonych łukiem, pod którym stał rzymski bojownik z krótkim mieczem. Górę nazwano Ludendorffhohe (Wzgórze Ludendorffa).
Przez współczesnych elblążan Gęsia Góra nazywana jest popularnie „Pomnikiem” lub „Bismarckiem”. Po dawnym, zburzonym w latach 60-tych pomniku pozostała góra gruzów, a otoczony kamieniem plac porastają krzaki i chwasty. Sam kamień wciąż jest rozkradany i z roku na rok go ubywa. To urokliwe miejsce, z którego roztacza się wspaniały widok na miasto i okolice dziś straszy.