26 marca 1888 - wielka powódź dotarła do Elbląga. Dzień wcześniej pękła tama na Nogacie. Woda zalała najniżej położone ulice miasta. Powódź zmusiła władze państwowe do wybudowania wielkiej śluzy w Białej Górze i kaskad na Nogacie.
Powodzie przynosiły Żuławom wielkie straty, ale też mobilizowały ich mieszkańców do lepszego zabezpieczania wałów i budowy nowych urządzeń melioracyjnych. Największa i najbardziej tragiczna powódź z roku 1888 była, nie licząc końca II wojny światowej, ostatnią powodzią spowodowaną przez wody Nogatu. Zbudowane po niej śluzy i nowe koryta skutecznie służą do dziś mieszkańcom naszej ziemi.
Po bardzo srogiej i obfitującej w opady zimie, 10 marca 1888 roku nastąpiła odwilż. Wisłą ruszyła kra. Ale na Żuławach nadal były mrozy. Lód na Wiśle miał 40 cm, a na Nogacie dochodził do 80 cm grubości. Pod Białą Górą masy płynącej kry zatrzymały się i zaczęły piętrzyć. Poziom podniósł się o 3 metry i cała masa wody z krą ruszyła Nogatem. 25 marca woda na odcinku 5 km przelała się przez koronę wschodniego wału zalewając okoliczne pola. O godzinie 16 nastąpiło przerwanie wału w Janówce i zalanie całych Żuław Elbląskich aż do Zalewu Wiślanego. Przez kolejnych 10 dni poziom wody wciąż rósł.
Skutki powodzi były straszne. Na 23.000 ha Żuław woda sięgała do 150 cm. Elbląg został odcięty od świata – zalane były drogi i tory kolejowe oraz niżej położone dzielnice miasta. Zginęło wielu ludzi i setki sztuk zwierząt. Niesiony z nurtem piasek zdegradował uprawne grunty. Ale wielka powódź przyspieszyła decyzje przekopania Wisły od Gdańskiej Głowy do Zatoki Gdańskiej i odcięcia śluzą w Białej Górze Nogatu. Dzięki tym inwestycjom Nogat stał się rzeką bezpieczną.
Napisz komentarz
Komentarze